Zambaku i detit

Në qiell, hëna kishte zbritur paksa qysh kur kishte mbaruar mbrëmja e vallëzimit, por lëshonte një dritë aq të fortë, saqë nata dukej sikur ishte zgjeruar në mënyrë fantastike dhe Vanina, në atë vetmi të ndriçuar, u ndje e vogël fare siç ndihet njeriu përballë një shkretëtire, tamam sikur caqet e botës të kishin shkuar gjer në pafundësi. Mali lëkundej para syve të saj po aq i paqëndrueshëm sa një shtëllungë avulli, pishat, që dukeshin si të vizatuara, e derdhnin ngjyrën e tyre të errët nëpër ara e vreshta duke u ngatërruar kështu me to, dunat shkriheshin me kallamishtet, kurse deti ishte i tendosur si një lëkurë plot shkëlqim e shtrirë rrafsh mbi një daulle me përmasa ndërplanetare. Ç’zhurmë do të bëhej, po t’i binte një dorë po aq gjigante! Një vazhdë squfuri e gërvishtte zbehtas këtë lëkurë: ishte refleksi i hënës në ujin e qetë. S’frynte pikë ere: “Asgjë nuk është aq e papërshkrueshme,- mendoi vajza,- sa një natë e bukur.”