Pesha e padurueshme e pafajësisë

Atëherë Zefi i tha se prifti e kishte ndigjue me vëmendje dhe në nji shenj kohe, teksa hante me kafshata të vogla, i kishte thanë:

– Manoli nuk asht djalë i keq.

– Si? – i ishte përgjigjë Zefi me idhnim.

– Unë e shof, – i kishte thanë prifti me njifarë kthjelltësie, – se ti nuk ke gja me Manolin. Ti ke problem, ti nuk duroke pafajësinë tande, djalosh…

Zefi ishte mpi nga hutimi se nuk po gjente pështetje te prifti, të cilit po i hapej lidhë me jetën e tij në tavernën e kushërinit të tij të parë.

– E çfarë të baj, pra…? – e kishte pyetë Zefi me dëshpërim.

Prifti e kishte shikue thellë në sy Zefin dhe me sa duket, kishte pa atje dëshirën e tij të thekshme për nji zgjidhje. Prifti kishte pa përqark dhe me gisht i kishte thanë Zefit të afrohej. Zefi ishte ulë në karrikë dhe e kishte shtri veshin drejt priftit. Edhe prifti i ishte afrue paksa djaloshit.

– Vidhe, vidhe!

Zefi nuk u kishte besue veshëve.

– Si thatë, atë i shenjtë? – kishte shqiptue me çudi të thellë Zefi.

– Po, po, atë që ndigjove…

Zefi po e këqyrte priftin si i çakërdisun.

– Vidhe dhe qetësohu… Përfundimisht…

Prifti e kishte drejtue shtatin dhe kishte marrë qëndrimin e atij që s’ka njeri pranë.

Zefi kishte dashtë me e pyetë edhe ma gjatë, por prifti qëndronte i papranishëm dhe nuk po e llogariste fare qenien e Zefit atypari.

Zefi i tha Marinit se ishte çue prej tavoline me fjalët tronditëse të priftit në vesh: “Vidhe dhe qetësohu… Përfundimisht…”

– Çudi e madhe! – foli Marini.