Një atrium i rrëfimit

Proza e autorit Besnik Mustafaj është një letërsi e rrallë në cilëndo letërsi që do të kishte lindur dhe ndodhur, sepse me letërsinë e tij jemi të vetëdijshëm për atë që po ndodh, ku jemi duke shkuar dhe çka është ankthi ynë.
Letërsia e tij është, thënë shkurt, kalvari i njeriut dhe kolektivit ku qenieson ky njeri në përballje me fenomenet përballë, por edhe të ballafaquara. Është vetë njeriu, sikur një degë peme e bartur nga shtrëngatat e rrymave të ujit, që nuk pranon, por as nuk ndalet së rrjedhuri bashkë me shtrëngatat, po këto rryma, vërshimin dhe pikërisht pandalshmërinë e tyre për kudo që do të përfundojë.
Në këtë kalvar, përballë dhe në ballafaqim, autori Besnik Mustafaj ka dy ankthe, autoriale, njeriun, vetveten dhe kolektivin e tij. Përballjen me veten, ballafaqimin e asaj në çka është shndërruar njeriu dhe kolektivin, parë dhe reflektuar në letërsinë e tij ashtu si është: bashkëpjesëmarrës në çdo gjë që i ndodh po të njëjtit, apo të paevitueshëm në atë që i ndodh duke qenë se i ndodh nga vetvetja.