Çfarë do të doja të mos e mendoja

Po nëse gjysma e një çifti binjakësh nuk dëshiron më të jetojë? Po nëse ai që mbetet nuk mund të jetojë pa tjetrin? Kjo pyetje pret, fshehurazi, në librin e Jente Posthuma-s, të titulluar thjeshtë “Çfarë do të doja të mos e mendoja”. Tregimtarja është një binjake, binjaku i së cilës, para pak kohësh, ka vrarë veten. Ajo vështron pas në fëmijërinë e tyre dhe tregon jetën prej të rriturish që kishin: Se si i vëllai u përpoq të gjente lumturinë, por e humbi vetveten në krahë burrash të ndryshëm dhe në lëvizjen Bhagwan, paçka se asnjëherë tërësisht.
Një përshkrim prekës i dhimbjes, treguar nëpër- mjet skicave të sakta, me një melankoli të lehtë dhe humor befasues.

Ajo çfarë e bën “Çfarë do të doja të mos e mendoja” një roman që kalon mbi romanet mesatare të zisë është një autenticitet tërësor. Posthuma ndërlidhet, filozofon, i lidh kujtimet me sjellje të përditshme, varet ndër dilema dhe seriale televizive e po ashtu, përpiqet të interpretojë në një mënyrë direkte dhe lakonike. “Më pak është më shumë”, me Jente Posthuma-n. Dhe sërish, ajo duket se thotë: asgjë nuk është “e plotë” këtu, në subnjerëzore. Gjithçka gjëmon, shprishet dhe kërcet.
The Telegraph