Jeta ime

Mahatma Gandi është një nga figurat më frymëzuese të historisë. Në autobiografinë e tij klasike rrëfen historinë e jetës së tij dhe se si zhvilloi konceptin e tij të rezistencës aktive jo të dhunshme, e cila nxiti përpjekjen triumfuese indiane për pavarësi që inspiroi pafund përpjekje të tilla triumfuese për liri e pavarësi gjithandej botës përgjatë shekullit XX. Për realitetin tonë, një histori e tillë është më se e njohur. Madje, për më shumë, e përjetuar!

Mahatma Gandi druante se entuziazmi për idetë e tij mund të priret të tejkalojë një kuptim më të thellë të kërkimit të tij për të vërtetën, të rrënjosur në devotshmërinë ndaj Zotit. Përpjekjet e tij për t’u afruar me këtë fuqi hyjnore bënë që ai të kërkonte pastërtinë përmes jetesës së thjeshtë, praktikave dietike, beqarisë dhe një jete pa dhunë. Kjo nuk është një biografi e drejtpërdrejtë narrative. Në Histori e eksperimenteve të mia me të vërtetën: Një autobiografi, Gandi ofron historinë e jetës së tij si një referencë për ata që duan t’i ndjekin gjurmët e tij.

“E shkruar në kapituj të shkurtër për një seri në gazetë, autobiografia [e Gandit] nuk është një kryevepër letrare, por megjithatë ajo të lë mbresa më shumë për shkak të rëndomtësisë së materialit. Duhet të sillet ndër mend që Gandi në fillimet e tij pati ambiciet e një studenti të ri indian dhe i adoptoi opinionet e tij ekstreme shkallë-shkallë – në disa raste pa dashur. Ne mësojmë me interes që njëherë e një kohë ai mbante kapelë të modës, ndiqte mësime kërcimi, studionte frëngjisht dhe latinisht, ngjitej në Kullën Eifel dhe madje tentoi që të mësonte t’i binte violinës – që të gjitha këto me idenë që ta asimilonte qytetërimin evropian sa më plotësisht që të ishte e mundur.”

– George Orwell