Petali i gjatë i detit

Viti 1939. Në fund të Luftës Civile në Spanjë, mjeku i ri Viktor Dalmau dhe një mikeshë e familjes, pianistja Roser Brugera, ashtu si mijëra spanjollë të tjerë, u detyruan të iknin nga Barcelona. Pasi përshkuan Pirenejtë, në Bordo, duke u shtirur si të martuar, arritën të hipin në bordin e Winnipeg– ut, vaporit të marrë me qira nga Pablo Neruda për të çuar më shumë se dy mijë refugjatë spanjollë në Kili – “petalin e gjatë të detit dhe dëborës”, sipas fjalëve të vetë poetit – në kërkim të paqes që nuk iu dha në atdheun e tyre.

Atje kanë fatin të priten me dashamirësi e bujari dhe shpejt arrijnë të integrohen, ta marrin sërish në dorë jetën e tyre dhe të ndihen pjesë e fatit të vendit, por vetëm deri në kohën e grushtit të shtetit që, në vitin 1973, rrëzoi presidentin Salvador Allende. Dhe kështu, edhe një herë të tjetër, do të gjenden në mërgim, kësaj here në Venezuelë.

E frymëzuar nga ngjarje historike që i ka përjetuar fort, Isabel Allende bën një eksplorim emocionues të lidhjeve sentimentale që mund të farkëtohen në një mërgim të zgjatur, kur njeriu pyet veten se çfarë është toka e tij, nëse është territori mitik dhe i pakthyeshëm i rinisë apo vendi ku hedhin rrënjë dashuri të reja dhe të pathyeshme.