Bir i qiellit

Po lundronim drejt agimit, ndërkohë që unë qëndroja në majë të kullës së vrojtimit, ose siç e quanim ne, sytë e anijes ajrore. Ishim dy net larg Sidnejt dhe gjer tani nuk kish pasur asgjë interesante për të rrëfyer. Po vëzhgoja me kujdes një grumbull të errët me re shiu në drejtim të veriperëndimit, që po e linim pas dhe moti dukej të ishte i butë gjithë rrugës gjer në qytetin e Lajënsgejtit. Njësoj sikur të ishe duke kalëruar mbi re…

Met Kruiz, pesëmbëdhjetë vjeç, punon si muço në anijen ajrore Aurora, një aerostat i madh luksoz që fluturon me qindra metra mbi oqean, mbushur me udhëtarë të pasur, që i çon nga qyteti në qytet. Kjo është jeta që djaloshi Met ka dëshiruar të jetojë gjithmonë; i bindur se është më i lehtë se ajri, ai e parafytyron veten një ditë prej ditësh si kapiten në një anije të tillë. Një natë, në aerostatin e tyre ulet një balonë dhe burri që gjendet aty, në grahmat e vdekjes, flet për disa krijesa të bukura, që fluturojnë nëpër qiell. Vetëm pasi Meti takon Kejtin pasanike dhe guximtare, do të kuptojë që fjalët e gjyshit të saj janë të vërteta, që krijesat ekzistojnë përnjëmend dhe janë krejtësisht të panjohura për botën e njerëzve. Dhe kur, pas mbërritjes së Kejtit në anije, piratët e ajrit do të plaçkitin udhëtarët dhe një stuhi do të detyrojë Aurorën të ulet në një ishull në dukje të shkretë, atëherë shumë guxim do t’i duhet…